Vaak lijkt het alsof de hele wereld weet wat zijn of haar passie is, iemand anders heeft alles super goed voor elkaar en jij weet nog niet eens wat je gaat eten morgen. Soms komt dat gevoel voort uit een relatie of baan waar je je niet fijn in voelt. Je wilt wel anders, maar wat dan? En hoe? In deze rubriek neem ik je mee naar hoe anderen hun pad hebben afgelegd, wat ze daarvoor nodig hadden en welke tip ze jou willen meegeven voor succes!
Dat is iets dat ik mij de afgelopen jaren inderdaad heb afgevraagd. Ik was getrouwd, we woonden in een fijne koopwoning met weinig geldzorgen. Twee kinderen die het redelijk goed deden, ondanks een rugzakje (ASS en angststoornis). Op de oppervlakte was het goed, maar onderliggend was ik het ploeteren om alles bij elkaar te houden voor de lieve vrede. Mijn man had een vriendin waar hij elke 14 dagen heen ging. Ondanks mijn smeekbedes om te stoppen, bleef hij met haar omgaan. Ik fungeerde meer als moeder en verzorgster (schoonmaakster) dan als vrouw.
Een andere vriendin. Hoe ben je daar achter gekomen?
Zijn vriendin was in eerste instantie een beslissing van ons samen. Ze heeft een rol van betekenis gekregen, omdat ons seksleven op een laag pitje kwam. Het was eerst iets wat we samen als oplossing zagen voor onze seksproblemen, maar toen ik inzag dat dat het niet was wilde ik dat hij er mee stopten. We hebben er toen na ongeveer een jaar, een einde aan gemaakt en heb ik hulp gezocht en therapieën gevolgd om de draad zelf weer op te pakken. Hij was ervan overtuigd dat het bij mij lag. Ruim 2 jaar geleden heb ik toegestemd dat hij zijn behoeften bij die vriendin kon gaan halen. Ik zat vol schuldgevoel naar hem toe, maar kon niet over mijn hart krijgen tegen mijn wil in seks te hebben met een man die ik, zo bleek later, seksueel helemaal niet aantrekkelijk vond. Ik kwam er na al die praatgroepen en therapieën maar niet achter waar de oorzaak zat. Nadat ik er mee wilde stoppen, is hij, in het geheim, verder gegaan met die relatie. Ik heb in die jaren hem meerdere malen gesmeekt te stoppen; daar gaf hij geen gehoor aan. Jarenlang heb ik het “ideale” plaatje intact gehouden en mezelf weggecijferd.
Wat voor gedachten had je in die periode? Over jezelf? Over je toekomst?
Scheiden durfde ik niet, want dan dondert alles in elkaar. Beter zo doorploeteren dan de stap zetten. Voor de kinderen is het onoverkomelijk. Hij is zooooo aimabel en charmant, dat ik verwachte dat mensen het niet zouden begrijpen. Als ik een einde maak aan de relatie veroorzaak ik zoveel ellende voor mij en mijn kinderen. Het voelde daarom alsof ik geen keuze had en maar overal mee moest schikken. Zelfs het delen van mijn man. Ook in mijn baan als wijkverpleegkundige merkte ik dat ik ontzettend veel opgaf voor dat werk. Dus was wel wat gewend.
Wat had je uiteindelijke nodig? Wanneer ging het roer toch om?
Ik begon het grotere plaatje te zien; het leven wat ik leefde en wat ik mijn kinderen liet zien. Ik deed mezelf enorm tekort; is dit wat ik mijn kinderen meegeef? Dit moest anders. Na mijn zoveelste smeekbede had hij vorig jaar augustus gezegd voor mij en het gezin te kiezen, maar twee weken later gaf hij aan het haar nog niet te hebben durven zeggen. De week erna ook niet en de week erna dacht hij hetzelfde leven weer te kunnen leven. Na twee jaar lang smeken, vragen, zwoegen, therapieën, wegcijferen, confrontaties en janken heb ik gezegd ermee te stoppen.
Welke gedachten heb je nu over die periode?
Waarom heb ik me zo laten kleineren, zo laten opsluiten en waarom moest ik steeds maar in een praatgroep of in therapie? Heeft hij wel ooit echt van me gehouden? We wilde graag kinderen. We wilde een gewoon leven zoals iedereen. Toen dat er eenmaal was, wat was er nog over voor mij? Hij was thuis vooral aan het gamen en zijn eigen dingen aan het doen. Het huishouden en de zorg voor de kinderen lag bij mij. Als hij thuis kwam van werk waren de kinderen vaak al in bad geweest en hadden we gegeten. Hij was rond 19u pas thuis. Ik had een baan van 24u, hij van 22u.
Eerst je huwelijk en dan je baan?
Ik ben (was) niet in staat om te werken met de zorgen rondom de huidige situatie. Ik ben mijn werk tot last, ze hebben continue zorg om mij en zien me ploeteren. Ik heb mijn baan opgezegd zonder uitzicht op een andere baan. Tijdens de scheiding heb ik geregeld dat ik mijn ex geen partneralimentatie hoef te betalen. Betekent dat ik ook niets krijg. Wel hebben we een rekening voor de kinderen.
Hoe staat het er nu voor?
Ondanks dat ik zoveel ben kwijtgeraakt; ben ik nu zelfstandig en krachtiger dan voorheen. Ik ben nu meer bezig met mijn einddoel – en dat is niet het einddoel – maar de reis zelf. En die begint in mij.
Ik zou tegen mijn oude zelf zeggen; wees niet bang. Het komt goed. Ik heb dan ook geen spijt van mijn keuzes en zou iedereen oproepen om niet bang te zijn om voor jezelf te kiezen. Hoe eng het ook is om een stap te zetten naar waardering voor jezelf, je komt eruit. Vertrouw maar op het proces. En dat heb je dan helemaal zelf gedaan. Blijf stapjes zetten, hoe klein ook. Blijf lief voor en mild naar jezelf. Is een klein stapje teveel, sta dan stil en laat die emoties er zijn. Echt, het geeft lucht en ruimte waardoor je weer verder kunt.
Hoe zie je de toekomst voor je?
Ik droom van een boerderijtje waar ik grotendeels zelfvoorzienend ben en dieren om me heen heb, naast de voor mij perfecte man. Geen geldzorgen of woonzorgen. Ik wil van de aarde leven en zo weinig mogelijk van de onmetelijke luxe van een supermarkt.
Dat is het plan, MIJN plan.
